امشب سر و کارم به شما افتاده ست

دل،معتکفِ مسجدِ گوهرشاد است

بر سَر زده است عمری از عشقِ شما،

دستی که به زلفِ پنجره فولاد است

ازآن زمان که دلم گشت مبتلای شما

تمام زندگیم وقف شد برای شما

سنین کودکی ام یاد داده مادر من

بگویم و بنویسم ، سرم فدای شما

خاصیت نگاه تو ما را خراب کرد
این آفتاب غوره ما را شراب کرد

آدم که گریه را پدرانه به ارث داد
یادش به خیر باد که کار صواب کرد

اندازه حساب شده باده می خورد
هر کس که رفت و آمد خود را حساب کرد

ترسیدم اینکه یار جوابم کند ولی
دیدم کریم بود و مرا مستجاب کرد

روی سپید اوست چراغ هدایتی
پیری که عشقبازی خود در شباب کرد

دیگر دلی نمانده که دلبر بخوانمت
هجران روی تو دل ما را مذاب کرد

گریه امان دیدن روی تو را نداد
این آب را جمال تو بر خود حجاب کرد

جاری کن از دو دیده فراتی که غیر از این
باید طهارتی ز رخ آفتاب کرد

پاسخ بده به جای من از لابلای خلق
وقتی خدا به روز جزایم خطاب کرد

تا من،منم،ضمیر تو پیدا نمی شود
باید برای دیدن تو انقلاب کرد

شاعر : محمد سهرابی

ما را شهید اشک و محن آفریده اند

 عاشق تر ازاویس قرن آفریده اند

 امرخدای عزوجل بوده در ازل

 ما را برای سینه زدن آفریده اند

من به اندازه ی یک ابر دلم می گیرد،

 وقتی از پنجره بر پوچی افکار جهان می نگرم...

رفتن به جهاد نفس کاریست بزرگ

از جبهه گریختن گناهیست بزرگ

ما در سر پست انقلابیم اکنون

خفتن سر پست اشتباهیست بزرگ

غفلت زده در کام کمین خواهد رفت

بیرون ز قرارگاه دین خواهد رفت

در منطقه ورود ممنوع گناه

پای دل او به روی مین خواهد رفت

خوب است که در مزرعه ی بعضی ها

برچیده شود مترسک بعضی ها

آقا خودمانیم چه کیفی دارد

وقتی بزنی به برجک بعضی ها

در کشور دل ملال پیش آمده است

بین دل و دین جدال پیش آمده است

در سیستم ارتباطی ما وخدا

چندی ست که اختلال پیش آمده است

    الهي به آنان كه پرپر شدند                   پر از زخمهاي مكرر شدند
به آنان كه كارون خروش آمدند                         چنان خون كارون به جوش آمدند
به آنان كه زخمي ترين بوده اند                             شهيدان ميدان مين بوده اند
به آنان كه بالي رها داشتند                                 گذرنامه كربلا داشتند
ز تكبير،آندم كه دم مي زدند                                  سكوت زمان را به هم مي زدند
هم آنان كه از مهر فرزند خويش                           بريدند يكباره پيوند خويش
بريدند تا وصل آسان شود                              نيستان درد، درمان شود
همانان كه روح روان داشتند                        سفرنامه آسمان داشتند
همانان كه دلداده او شدند                 كبوتر،کبوتر،پرستو شدند
پرستو،پرستو،فراز آمدند                و بي سر،سرافراز،باز آمدند
شب عاشقي را رقم مي زدند                       همانان كه بر ((مين)) قدم مي زدند
از آنها كه تنها پلاكي به جاست                           كمي استخواني،مشت خاكي به جاست
شهيدان كه دل را به دريا زدند                     عجب پشت پايي به دنيا زدند
به مستي سر از پاي نشناختند                          و در عرصه عشق سر باختند
به آنان كه بي پا و سر آمدند                                    خلاصه كنم،مختصر آمدند

عجل لولیک الفرج

خم فروشی گفت کالایم می است

رونق بازارم از ساز نی است

من خمینی دوست دارم چون که او

هم خم است وهم می است وهم نی است

دیدند دشمنان که در این راه لاف نیست

شمشیر دوستان علی در غلاف نیست

در این قبیله نخل تناور همیشه هست

مقداد هست،مالک اشتر همیشه هست

اینجا که کوفه نیست خوارج علم شوند

سلمان نمرده است،اباذر همیشه هست

روشن ترین روایت عمار میشویم

در عشق سیدعلی همه تمار میشویم

از خود گذر کنیم که این خان آخر است

این انقلاب بیمه عباس و اکبر است

تحریم میکنند که تسلیممان کنند

غافل از اینکه دل به بلاها شناور است

بیم هلاک نیست کسی را که از ازل

چشم امید او به خدای پیمبر است

با سکه و دلار فریبی نمیخوریم

ما را به سرهوای اشارات رهبر است

ای نائب الامام بفرما که جان دهیم

جانی که عاشقانه فدای تو سرور است

جان میدهیم وننگ ملامت نمیخریم

حرف دل امام همان حرف آخر است

تنها غزل کلاسمان بود و رفت

انگار که اهل آسمان بود و رفت

دلتنگ شدم برایش آموزش گفت

او ترم گذشته میهمان بود و رفت

در عشق تو گاه بت پرستم گویند

گه رند وخراباتی ومستم گویند

اینها همه از بهرشکستم گویند

بگذار که هرچه هستم گویند

قربان صداقت وصفای خودمان

ماییم و دل پاک وخدای خودمان

درشهر شما نمیتوان عاشق شد

باید برویم روستای خودمان

در کاخ پادشاه ملوکانه رسم نیست

سگ را پس از سنین جوانی رها کنند

تو به من خندیدی ونمیدانستی

من به چه دلهره از باغچه ی همسایه

سیب را دزدیم

باغبان از پی من تند دوید

سیب را دست تو دید

غضب آلوده به من کرد نگاه

سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک

وتو رفتی و هنوز

خش خش گام تو تکرار کنان

میدهدآزارم

ومن اندیشه کنان

غرق این پندارم

که چرا خانه ی کوچک ما سیب نداشت...؟

در دلم بود که بی دوست نباشم هرگز

چه کنم باکه توان گفت که سعی من و دل باطل بود

در ره منزل لیلی که خطرهاست به جان

شرط اول قدم آن است که مجنون باشی

داری کجای خاک به سر میبری پسر

بادرد وداغ عمر مرا میبری به سر

درجستجوی اهل دلی عمر ما گذشت

دل درهوای گوهرنایاب داده ایم

در بلا هم میچشم لذات او

مات اویم مات اویم مات او

دارد زمان آمدنت دیر میشود

کم کم جوان سینه زنت پیر میشود

خوشتر آن باد که به نادانی خود خوش باشیم

زآنکه امروز هرآن دل که بشد دانا سوخت

خواهی که جهان در کف اقبال تو باشد

خواهان کسی باش که خواهان تو باشد

خواجه در ابریشم ومادرگلیم

عاقبت ای دل همه یک سر گلیم

خواهی که پایداربمانی علی الدوام

بامردم زمانه سلامی و والسلام

خنده میبینی ولی از گریه ی دل غافلی

خانه ی ما اندرون ابر است وبیرون آفتاب

خنک آن قمار بازی

که بباخت هرچه بودش

ونماند هیچش الا

هوس قمار دیگر

دوش دیوانه شدم عشق مرا دید وبگفت

آمدم جامه مدر نعره مزن هیچ مگوی

کشتی شکست گوهرعمرت به باد رفت

ای غوطه ور به ورطه عصیان چه میکنی

دیگران رفتند وماهم میرویم از یادها

کی بماند برگ کاهی درمیان بادها

روزگاری که جنون رونق بازارم بود

گله از بیش وکم باغ جنون میکردم

هرکه در سینه دلی داشت به دلداری داد

دل نفرین شده ی ماست که تنهاست هنوز

روی هرسینه سری تکیه کندوقت وداع

سر ما وقت وداع تکیه به دیوار کند

روم به جای دگر دل دهم به یار دگر

هوای یار دگردارم ودیار دگر

زهدبانیت پاک است نه باجامه ی پاک

ای بس آلوده که پاکیزه ردائی دارد

زمانی میگذشتم از مسیری

نگاهی گشت آغاز اسیری

سحربلبل حکایت باصباکرد

که عشق روی گل باماچه ها کرد

سبحه برکف توبه برلب دل پر ازشوق گناه

معصیت راخنده می آید زاستغفارما

ساقی و مطرب ومی جمله مهیاست

عیش بی یار مهیا نشود یارکجاست

سراپااگر زرد وپژمرده ایم

ولی دل به پاییز نسپرده ایم

سرگشته چو پرگارهمه عمر دویدیم

آخربه همان نقطه که بودیم رسیدیم

شرمنده از آنیم که در روز مکافات

اندر خور عفو تو نکردیم گناهی

شرمنده ایم ز دوست که دل نیست قابلش

بایدبرای هدیه سری دست وپا کنیم

سرچه باشد که فدای قدم دوست کنیم

این متاعی ست که هربی سروپایی دارد

شکرخدا که مادر ما اهل روضه بود

باروزی حلال پدر قد کشیده ایم

طاعت آن نیست که برخاک نهی پیشانی

صدق پیش آر که اخلاص به پیشانی نیسن

طاق ابروی چو محراب تو از بس زیباست

هرکه آمد به تماشا به نمازش نرسید